Händels Italiaanse cantates, oorspronkelijk geschreven voor uitvoering in de salons van invloedrijke mecenassen, waren een proeftuin voor zijn grotere werken. Hij maakte er regelmatig gebruik van voor zijn opera's, waarbij hij aria's herhaalde die bijzonder populair waren bij deze privé-concerten.

Om beter tegemoet te komen aan de behoeften van een 21e-eeuwse voorstelling, werd de duur beperkt tot één uur door gebruik te maken van de pastichevorm. Dit was een gangbare praktijk in de 18e eeuw, vooral in Händels eigen werk, waar samenhangende elementen werden samengevoegd om een nieuwe plot te vormen of, zoals in dit geval, om een betoog te voltooien.

Il Sogno Barocco, een barokensemble dat op authentieke instrumenten speelt, brengt vijf musici samen die gepassioneerd zijn door het barokrepertoire. Sopraan Anna Renouprez en traverso speler Constantin Chariot worden vergezeld door continuospelers Bruno Ispiola (Cello), Fabrice Holvoet (Theorbe en Barokgitaar) en Katsufumi Suetsugu1 (Klavecimbel) om ambitieuze en opwindende projecten aan te bieden. Het ensemble legt zich toe op de uitvoering van lyrische werken (opera's en recitals) uit een overwegend barokrepertoire dat zelden wordt uitgevoerd, of herschapen uit ongepubliceerde bronnen. Het voelt zich vooral aangetrokken tot kleine, fijne en lichte vormen, gemonteerd met een jaloerse zorg voor esthetiek.